DIE OFFERLAM
By Bloedrivier het Hy aan lanterns gehang
soos by Golgota vasgenael
Hy was in die lampe, die heelnag lang
en selfs die vlam wat lig
In wrede Britse konsentrasiekamp
het Hy die moedertrane afgedroog
en was Hy in die donker dodetent weer die lamp
teen die tentpaal hoog
By Majuba was die son Sy lig
wat oor die slagveld hang
en kon die Boer sekuur die mouser rig
teen die skuinste van die berg se hang
By Golgota, Bloedrivier en Amajuba
het HY vir ons gehang.
Laat nou, o ontrou volk, Sy kruis dra
hoër, hoër as Majuba!
Eugene Ney Terre Blanche
’n HONDERD JAAR VAN VREDE
Luister as die winde ween,
die Meimaand winterwind.
En hoor die klaend klank van tak gekreun
soos die hartseer huil van vrou en kind.
Dit is die geeste van vrou en kampkind
wat in tienduisende moes sterf.
Hul ween nou in die nanagwind
oor honger Boere wat koud rondswerf.
Wat ruik soos rook en roet,
Wat knars soos vuur en veldbrand?
Dit is die Boer se huis en goed
wat die Britte in wrede waansin brand.
Wat kletter soos hael,
Wat blits en knal soos swaar weer?
Dit is die vuur van bom en maksim uit die kraal
waar Groot Brittanje die Boervolk onteer.
Hoe ongelyk
en genadeloos
die bitter stryd.
Dit laat ons volk kinderloos!
Maar sterwend kreun ’n Boervrou:
Veg voort in Godsnaam!
Ons sal in die kamp uithou.
Eendag is ons in die hemel saam.
Nou is dit vrede in die Vrystaat,
vrede in Transvaal
Maar vrede sonder vryheid is verraad.
Ons moet dan met kinderlyk en bloed betaal.
’n Honderd jaar van vrede
en ’n halfwas vryheid,
maak slawe van die hede
en regeer Gam in verwaande ydelheid.
O God van Bloedrivier,
God van Amajubaberg,
sien ons smaad in hierdie uur
en leer ons wat vryheid verg.
Deur Eugene Terre Blanche geskryf vir Verootmoedigingsdag
24 November 2007
LIED VAN DIE WIT REVOLUSIE
Ons bors en ons bloed
ons siel en ons hart
ag ons nie te goed
as verraad en vyand tart
dan gee ons aan struik en gras
trane en suiwer bloed
wat die lower donker was.
Die bitter aalwyn maak ons soet
met sterf en stryd van hierdie ras
totdat donker Afrika
‘n Blank beskawing dra.
Eugene Terre Blanche
OM BOER TE WEES
O om n boer te wees wat werk
met sy hande in die son
die liewe, lange dag; om saans
moeg terug te kom
van die lande, en te slaap
tot die rooidag deur die vensters breek,
en teen die tweede hanekraai, oor die ryp,
die ploegstert vas te hou …
O om boer te wees en te werk
in God se sonskyn en reën;
om nooit te twyfel dat Hy weet
wat die beste is; om nog te glo,
as sy hart wil breek,
en voel dat hy, boer alleen,
met God kan praat, en dank
as laag-druipend daal die reën …
WEG Louw (1913 – 1980)
‘n BOER STERF OP SY PLAAS
‘n Boer sterf op sy plaas.
Die weigras knak in die nanagwind,
knak kromrug en geruisloos.
Die saailinge is agteroorgebuig,
die wind waai: ‘n boer sterf op sy plaas.
Die saad sidder ondergronds.
‘n Boer sterf op sy kindsbeenplaas.
Hy het osse gemaak uit miershoopklei,
diere met sekelmaanhorings.
Later sy kroos geabba deur die dorings –
sy vrou vonkelend en broos in die lamseisoen.
‘n Boer sterf grusaam op sy plaas.
Hoor hoe bars die boord uit haar nate,
sap en pitte reën alomheen
in ‘n laaste seënwens
dat die bome steeds jaarringe sal maak
dat die plaas tot puinhoop van pyn nie verval.
‘n Boer sterf op sy lieflingplaas.
Die aarde gooi haar arms vir hom oop,
die kudde in die kraal luister hoopvol vir sy gefluit,
die waghond tjank sag na binne.
In die stal stamp die hings sy hoewe.
‘n Deurwinterde boer sterf op sy plaas
voordat ons kon sê
hoe die vleis uit sy veld oor ons kuiervuur sputter
die glansgroen groente van sy werf
die waatlemoene en lemoene die bulpampoene soos geel planete
bliknat sterre uit die lug geërf.
Die boer wat ons sorgsaam gevoed het
keer terug na die grond van geboorte en bloed.
Die boomgom stol traanvormig.
Vanjaar was die vrugte bittersoet.
Carina Stander
